Zaparcia to częsta dolegliwość wśród pacjentów. Standardowe metody leczenia obejmują preparaty doustne i doodbytnicze. Ciekawą alternatywą są mikrowlewki doodbytnicze. Mała objętość, wysoka skuteczność i wysoki poziom bezpieczeństwa sprawiają, że mogą być z powodzeniem stosowane u różnych grup pacjentów.

Zaparcia definiowane są według Kryteriów Rzymskich IV jako zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego, charakteryzujące się zmniejszoną częstotliwością wypróżnień, trudnościami w oddawaniu stolca lub też uczuciem niepełnego wypróżnienia. Zgodnie z najnowszymi wytycznymi zaparcia diagnozuje się, gdy u pacjenta występują co najmniej dwa z następujących objawów przez minimum 3 miesiące (z początkiem objawów co najmniej 6 miesięcy przed diagnozą): wysiłek podczas defekacji, grudkowaty lub twardy stolec, uczucie niepełnego wypróżnienia, uczucie przeszkody/blokady w odbycie, konieczność manualnej pomocy przy wypróżnieniu oraz mniej niż 3 spontaniczne wypróżnienia tygodniowo.

Zaparcia zaliczane są do czynnościowych zaburzeń przewodu pokarmowego i mogą być objawem zarówno pierwotnych zaburzeń motoryki przewodu pokarmowego, jak i wtórnym objawem innych chorób lub np. stosowanych leków. Mechanizm powstawania zaparć obejmuje przede wszystkim zaburzenia motoryki okrężnicy, które mogą wynikać z dysfunkcji nerwów autonomicznych zaopatrujących jelito grube, zaburzeń przewodnictwa nerwowo-mięśniowego lub nieprawidłowości w funkcjonowaniu mięśni gładkich jelita.

Przewlekłe zaparcia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. A to dlatego, że długotrwała retencja mas kałowych w jelicie sprzyja namnażaniu się patogennych bakterii, co zaburza równowagę mikrobioty jelitowej. Jak wykazano w badaniach, u pacjentów z przewlekłymi zaparciami obserwuje się zmniejszenie liczby bakterii z rodzaju Bifidobacterium i Lactobacillus przy jednoczesnym wzroście potencjalnie patogennych szczepów Enterobacter i Clostridium.