W najnowszym numerze The New England Journal of Medicine zostało opublikowane badanie, w którym oceniono wpływ stosowania wziewnych glikokortykosteroidów na zahamowanie wzrostu u dzieci chorych na astmę. Do tej pory obserwowano jedynie czasowe opóźnienie wzrostu w trakcie stosowania niskich i średnich dawek GKS-ów. Jednak żadne z poprzednich badań nie obejmowało okresu, kiedy pacjenci osiągali ostateczną wysokość ciała.

Opublikowane badanie było badaniem kohortowym, w którym poddano obserwacji przez 4,8 roku chorych z zakończonego w latach 90. badania CAMP. W tej próbie klinicznej wzięło udział 1041 pacjentów w wieku od 5 do 13 lat z łagodną bądź umiarkowaną astmą.  Przydzielono ich do trzech grup: otrzymującej wziewnie budezonid w dawce 400 mikrogramów dziennie, otrzymującej nedokromil w dawce  16 mg  oraz do grupy przyjmującej placebo przez 4,3 roku. Dodatkowo we wszystkich tych grupach stosowano albuterol w celu przerwania napadu astmy. W trakcie dalszej wieloletniej obserwacji wszyscy pacjenci byli poddawani standardowemu leczeniu astmy, zgodnemu z obowiązującymi wytycznymi. Ich wzrost mierzono początkowo co 6 miesięcy, a następnie raz lub dwa razy w roku.

            Ostatecznie przeanalizowano wysokość ciała 943 pacjentów (90,6%), którzy osiągnęli wiek 18 lat  w przypadku kobiet oraz 20 lat w przypadku mężczyzn. Okazało się, że średni wzrost chorych przyjmujących w przeszłości budezonid jest o 1,2 cm niższy od zakwalifikowanych do grupy otrzymującej placebo (171,1 cm vs 172,3 cm, P=0.001). W grupie nedokromilu wynik był porównywalny do grupy placebo (172,1 cm, p=0.61). Ponadto zauważono, że deficyt wzrostu najczęściej dotyczył pacjentów, u których rozpoczęto leczenie przed okresem dojrzewania pomiędzy 5. a 11. r.ż. oraz dłużej chorujących na astmę w momencie rozpoczęcia badania lub z potwierdzoną w testach skórnych alergią.