Właściwości lecznicze srebra znane były już w starożytności, czego dowodem są naczynia na wodę i wino używane przez Greków do jedzenia, picia oraz przechowywania żywności. Okazuje się, że rola tego pierwiastka w medycynie jest szersza niż myślano. Sole srebra przez wiele lat wykorzystywano w pielęgnacji ran, owrzodzeń i oparzeń, jak również w zapobieganiu infekcji miejscowych i ogólnych (zabieg Credégo). Wprowadzenie antybiotyków do leczenia przeciwdrobnoustrojowego znacznie ograniczyło zastosowanie preparatów zwierających srebro, szczególnie w farmakoterapii zakażeń miejscowych. Jednakże w dobie narastającej lekooporności i nieskuteczności konwencjonalnej antybiotykoterapii stały się niezastąpione. 

Alergiczny nieżyt nosa jest schorzeniem występującym na całym świecie i dotyczy blisko połowy populacji, występuje zarówno u dzieci, młodzieży, jak i u dorosłych. Może występować sezonowo, głównie w okresie pylenia drzew i traw, ale także objawiać się całorocznie, w konsekwencji na narażanie na różne alergeny środowiskowe – pyłki roślin, naskórek zwierząt, odchody stawonogów (m.in. roztocza, karaczany), zarodniki grzybów pleśniowych, substancje chemiczne. Alergiczny nieżyt nosa niezależnie od okresu występowania i długości jego trwania przyczynia się w znaczny sposób do obniżenia jakości życia pacjentów, a także może przyczyniać się do wystąpienia innych schorzeń układu oddechowego.

Dichlorowodorek oktenidyny należy do grupy antyseptyków, to jest preparatów wykazujących  działanie przeciwdrobnoustrojowe na różnych poziomach: na powierzchni rany, w wysięku, w strukturach opatrunku oraz w tkankach. Spektrum działania oktenidyny jest bardzo szerokie i obejmuje bakteryjne formy wegetatywne, bakterie Gram-ujemne, bakterie Gram-dodatnie (w tym MRSA, ORSA, VRSA, VRE), grzyby, wirusy oraz pierwotniaki. Oktenidyna nie wykazuje działania genotoksycznego oraz kancerogennego, a jednocześnie ma niski potencjał cytotoksyczny wobec komórek gospodarza. Szczególne znaczenie oktenidyna odgrywa w leczeniu ran przewlekłych.

Alkohol etylowy jest znany od wieków i nieodłącznie powiązany z produkcją leków. Wytwarzane niegdyś preparaty galenowe opierały się często na ekstrakcji surowców roślinnych wodnymi roztworami alkoholu.

W dzisiejszych czasach rola etanolu nie ogranicza się wyłącznie do ekstrakcji substancji aktywnych z roślin leczniczych. W technologii postaci leku wykorzystuje się także etanol jako promotor wchłaniania, do oczyszczania substancji aktywnej, czy jako środek dezynfekcyjny. Ta ostatnia rola miała szczególne znaczenie podczas pandemii koronawirusa, co skutkowało powstaniem narodowej monografii etanolowego roztworu antyseptycznego do stosowania na skórę.

Niedobór żelaza jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń odżywiania na świecie. Oprócz niedokrwistości może powodować inne dolegliwości, takie jak zespół chronicznego zmęczenia, obniżoną sprawność fizyczną, czy zespół niespokojnych nóg skutkujący bezsennością. W przypadku zdiagnozowanej anemii rutynowo stosuje się preparaty żelaza, natomiast wpływ suplementacji tym pierwiastkiem w stanach jego obniżonego poziomu, lecz bez niedokrwistości, pozostawał niejasny.

W ostatnich latach pojawiło się wiele badań i podsumowujących je metaanaliz wskazujących na pozytywny efekt suplementacji w łagodzeniu wyżej wspomnianych dolegliwości. Obecnie zaleca się spożywanie pokarmów bogatych w żelazo oraz suplementację żelaza w celu złagodzenia objawów zmęczenia przy braku udokumentowanej niedokrwistości, szczególnie biorąc pod uwagę globalne rozpowszechnienie zarówno niedoboru żelaza, jak i zmęczenia oraz bezsenności.

Lipidy od lat stosowane są jako bezpieczne substancje pomocnicze do tworzenia nanoagregatów lipidowych w formie liposomów przeznaczonych do zastosowań farmakologicznych.

Pozwalają one na zwiększenie rozpuszczalności i stabilności oraz modyfikację biodostępności i/lub farmakokinetyki substancji farmakologicznie czynnych. Z tego powodu są ważnym elementem wielu nowoczesnych terapii farmakologicznych. Agregaty lipidowe są m.in. niezbędnym elementem terapii genetycznych oraz wygodnym narzędziem w modyfikacji układu immunologicznego poprzez ekspozycję terapeutycznie ważnych epitopów. Powstające w wyniku efektu hydrofobowego agregaty lipidowe mogą zawierać w ich strukturze praktycznie wszystkie substancje biologicznie czynne.

Pogorszenie funkcji poznawczych – objawiające się jako zaburzenie orientacji i/lub trudności w zapamiętywaniu, ocenianiu, rozumieniu i podejmowaniu decyzji oraz zaburzenia innych funkcji poznawczych – występuje często w starszym wieku. Wynika ono z komórkowego procesu starzenia się struktur mózgu. Obejmuje wiele różnych zaburzeń neurologicznych, od łagodnych zaburzeń poznawczych do jawnego otępienia. Przeciętne trwanie życia na świecie osiągnęło 71,4 lat, co oznacza, że w najbliższych latach kraje rozwijające się zostaną dramatycznie dotknięte społeczno-ekonomicznymi skutkami dysfunkcji poznawczych. To skłania do poszukiwania środków zapobiegających rozwojowi takiej sytuacji.

Coraz więcej doniesień wskazuje na rolę niedoboru wybranych witamin w rozwoju zaburzeń funkcji poznawczych. Tytułem przykładu, witamina D ma właściwości przeciwzapalne, przeciwutleniające i neuroprotekcyjne. Poziomy witaminy D są istotnie niższe u pacjentów z zaburzeniami poznawczymi w porównaniu ze zdrowymi osobami.

Fitoterapia jest ważną opcją terapeutyczną w zaburzeniach funkcjonowania przewodu pokarmowego. Tradycyjnie stosowana jest na całym świecie od pokoleń, wykorzystuje ogromny zasób dostępnych roślin. Obecnie podejścia te są weryfikowane, a niektóre surowce zostały zaaprobowane do użycia w ramach nowoczesnej medycyny. Patofizjologia zaburzeń żołądkowo-jelitowych, szczególnie czynnościowych, jest nadal niejasna. 

Diklofenak jest lekiem z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NSAIDs), wykazującym wysoką skuteczność w terapii bólów kostno-stawowych występujących w wielu chorobach reumatycznych. Działanie leku polega głównie na hamowaniu cyklooksygenaz (COX): w większym stopniu postaci indukowalnej (COX-2), odpowiadającej za syntezę prostaglandyn prozapalnych w miejscu zapalenia, a w mniejszym stopniu konstytutywnej (COX-1), odpowiadającej za produkcję prostaglandyn spełniających funkcje fizjologiczne w przewodzie pokarmowym i w nerkach. Podobnie do innych NSAIDs, diklofenak ma działania niepożądane, szczególnie ze strony przewodu pokarmowego. Dlatego przed wyborem tego leku i ustaleniem schematu dawkowania konieczna jest znajomość schorzeń współistniejących danego pacjenta. Dawkowanie diklofenaku zwykle wynosi 100–150 mg/dobę leku podawanych w 2–3 dawkach. Dawka maksymalna leku to 150 mg/dobę. W przypadku postaci o przedłużonym działaniu stosuje się najczęściej 100 mg/dobę, w razie konieczności można dołączyć dawkę 25 lub 50 mg leku.

Withania somnifera, znana również jako ashwagandha, jest powszechnie stosowana w ajurwedzie – tradycyjnej medycynie indyjskiej. Na świecie obserwuje się wzrost zainteresowania tym surowcem ze względu na jej właściwości adaptogenne. Badania przedkliniczne i kliniczne wskazują na to, że ekstrakty z korzenia i liści wykazują działanie przeciwstresowe i przeciwlękowe, jak również łagodzą objawy depresji i bezsenności. Dłuższa suplementacja była bezpieczna, nie wywołała poważnych skutków ubocznych. Ekstraty z W. somnifera mogą być zatem stosowane w łagodzeniu stresu, lęku i bezsenności oraz w celu ogólnej poprawy odporności organizmu.

W Polsce do najczęstszych typów ran trudno gojących się należą: owrzodzenia żylne, odleżyny, owrzodzenia związane z zespołem stopy cukrzycowej, owrzodzenia o etiologii niedokrwiennej ( tętnicze) oraz rany nowotworowe. W miejscowym postępowaniu w leczeniu ran przewlekłych należy zastosować strategię TIME (T – tissue and debridement – opracowanie tkanek; I – infection and inflammation control – kontrola infekcji i zapalenia; M – moisture balance – równowaga wilgotności rany; E –edges – brzegi rany – brak postępu gojenia lub podminowanie brzegu rany oraz epidermization stimulation – stymulacja naskórkowania).