Nowy lek – linaklotyd (nazwa handlowa Linzess) – został zarejestrowany przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS-C - postaci z przewagą zaparć) oraz przewlekłego idiopatycznego zaparcia u dorosłych. Szacuje się, że prawie 63 mln ludzi w USA cierpi na przewlekłe idiopatyczne zaparcie. Dodatkowo 15,3 mln choruje na IBS, co stanowi znaczny odsetek społeczeństwa.

Mechanizm działania linaklotydu polega na wybiórczej stymulacji guanylanowej cyklazy C (GC-C). Sam lek, jak i jego metabolity wiążą się z GC-C i działają lokalnie na powierzchni nabłonka jelita, powodując wzrost stężenia cGMP. Prowadzi to do zwiększonego wydzielania chlorków i dwuwęglanów, a w rezultacie transportu płynów do światła jelita oraz przyspieszenia perystaltyki.

            Skuteczność linaklotydu u chorych IBS-C została udowodniona w dwóch wieloośrodkowych badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, z podwójnie ślepą próbą, przeprowadzonych na pacjentach powyżej 18. r.ż. Łącznie zakwalifikowano 1604 chorych spełniających kryteria rzymskie II, których przydzielono do grupy otrzymującej nowy lek w dawce 290 mg bądź do grupy placebo. Początkowy okres leczenia w obu próbach był taki sam i wynosił 12 tygodni. Po tym czasie w pierwszym badaniu miał miejsce 4-tygodniowy okres odstawienia leku, w drugim zaś kontynuowano leczenie przez 14 tygodni. Jako punkty końcowe obrano: zmniejszenie nasilenia bólu o co najmniej 30% oraz zwiększenie częstości wypróżnień przez 9 lub 6 tygodni trwania leczenia.

            W pierwszym badaniu zaobserwowano poprawę u 12,1%  (oba punkty końcowe) chorych przyjmujących linaklotyd w porównaniu do 5,1% w grupie placebo ( 7, 95% CI; 3.1 – 10.9) przy leczeniu przez co najmniej 9 tygodni  oraz u 33,6% w porównaniu do 21% (12.6, 95% CI; 6.5 – 18.7) w grupie placebo przy leczeniu przez co najmniej 6 tygodni. W drugim badaniu wyniki te wynosiły odpowiednio (oba punkty końcowe) 12,7% w porównaniu do 3,0% ( 9.7, 95% CI ; 6.1-13.4) oraz 33,7% do 13,9% (19,8, 95% CI, 14.0 – 25.5).

            W trakcie podawania leku pojawiały się działania niepożądane ze strony układu pokarmowego. Najczęściej chorzy skarżyli się na biegunkę, która wystąpiła prawie u 20% leczonych linaklotydem w porównaniu do 5% otrzymujących placebo.

             Linaklotyd jest drugim, po dopuszczonym do obrotu w 2006 r. lubiprostonie, lekiem zarejestrowanym w zespole jelita drażliwego – postaci z przewagą zaparć.