Kaszel, czyli reakcja odruchowa organizmu na podrażnienie zakończeń nerwowych błony śluzowej górnych dróg oddechowych, może występować jako izolowany objaw lub towarzyszyć innym symptomom. W zależności od obecności lub braku wydzieliny dróg oddechowych, a także czasu trwania (kaszel ostry, podostry lub przewlekły) i jego nasilenia, należy zaplanować dalsze postępowanie. Leczenie kaszlu powinno przede wszystkim polegać na likwidacji jego przyczyny. Jeśli jednak jej usunięcie jest niemożliwe bądź nieskuteczne, można wdrożyć leczenie przeciwkaszlowe preparatami działającymi ośrodkowo jak dekstrometorfan, butamirat, kodeina lub działającą obwodowo lewodropropizyną. W przypadku kaszlu produktywnego korzystne natomiast może być zalecenie leków wykrztuśnych, np. gwajafenezyny, acetylocysteiny lub bromheksyny.

Kaszel jest jednym z najczęściej zgłaszanych objawów podczas wizyt pacjentów w gabinetach lekarzy rodzinnych. Choć stanowi podstawowy odruch obronny umożliwiający oczyszczenie dróg oddechowych, może utrudniać codzienne funkcjonowanie. Łuk odruchowy rozpoczyna się drażnieniem receptorów typu C, SARs, RARs, tj. kaszlowych w drogach oddechowych oraz poza nimi, np. w gardle, przeponie, opłucnej, błędniku, błonie bębenkowej, żołądku czy w przełyku. Następnie impuls wędruje gałęziami nerwu błędnego aż do jądra pasma samotnego w rdzeniu przedłużonym, skąd przechodzi do centralnego ośrodka kaszlu w korze mózgowej. Droga zstępująca (eferentna) biegnie przez włókna odśrodkowe nerwu błędnego (nerwy krtaniowe) i nerwy rdzeniowe, kończąc się skurczem efektorów – przepony, mięśni międzyżebrowych oraz mięśni krtani. Kaszel może być zależny od stymulacji  ośrodkowej bądź od woli chorego.